‏برای حق آموزش به ‎زبان_مادری، فعالان سیاسی و مدنی داخل کشور دهها سال است در حال مبارزه اند، بطوری که حتا در زندان ها هم دست از مبارزه بر نداشته اند.

متن زیر در سال ٢٠١٤ و به مناسبت ‎#روز_جهانی_زبان_مادری توسط نگارنده در زندان نگاشته شده و همان زمان در فضای مجازی منتشر شده بود.

٭٭٭

به آپارتاید زبانی پایان داده شود

در آغاز، روز جهانی زبان مادری را به ملت کرد، اقوام و ملیتهای ایرانی و دیگر ملتهای در اقلیت دنیا تبریک گفته و ضمن تقدیر از اقدام شایسته مجامع جهانی ذیربط برای این نامگذاری و تاکید بر حق اقوام و ملتهای در اقلیت بر حفظ و پاسداشت زبان مادری شان، مراتب نگرانی عمیق خود را از برنامه های پاکسازی زبانی و سیاست آسیمیلاسیون فرهنگی- هویتی اقوام و ملیتهای در اقلیت ایران، ابراز و اعلام می نمایم.

متاسفانه در ایران چندملیتی زبان مادری بیش از نیمی از ساکنان کشور از جمله زبان ملیتهای کرد، ترک، عرب، بلوچ، ترکمن و اقوامی چون مازنی و گیلکی قربانی آپارتاید زبانی و پروژه ضدحقوق بشری «تک ملت سازی مبتنی بر زبان واحد» گردیده است. هدف راهبردی این پروژه از چندین دهه پیش آغاز شده و هم اکنون نیز در جریان است، درگیر ساختن اقوام و ملیتهای ایرانی با سیاست فارسی کردن، استحاله تدریجی و سرانجام آسیمیلاسیون تام و تمام است. این پروژه که مورد تایید و حمایت همه جانبه دولت و حاکمیت فعلی نیز هست، موجب شده تا تمامی امکانات و ابزارهای قانونی، دولتی، آموزشی، تبلیغی و رسانه ای در خدمت زبان فارسی و سیاست "پارسیزه کردن" قرار گیرد. این در حالی است که زبان مادری ده ها میلیون کرد، ترک، بلوچ، عرب، ترکمن و ... نه تنها از هر گونه حمایتی محروم و ممنوع از تعلیم و آموزش گردیده بلکه در ازای برنامه هایی با هدف تخریب ریشه و اساس زبان اقوام و ملیتها، دولت هم اکنون از طریق ده ها مرکز رادیویی و تلویزیونی محلی و دولتی در قالب پخش برنامه به زبانهای محلی [ ولی در عمل بسیار تخریبگرانە] در حال وارد ساختن ضربات کاری و ویرانگری بر پیکره و بنیان و اصالت این زبانها است.

اما باید خاطرنشان نمود که زبان مادری هر قوم و ملتی دستاوردی بنیادی و بخشی جدایی ناپذیر از فرهنگ آن قوم و ملت است که به رفتارهای فردی، اجتماعی، قومی و ملی این گونه جوامع شکل و فرم می بخشد و بسان ابزاری بی بدیل در انتقال میراث بشری عمل می کند. زبان مادری هر قوم و ملتی فارغ از چارچوبهای سیاسی حاکم و صرف نظر از در اقلیت و یا در اکثریت بودن، نماد موجودیت و نشان فرهنگ، تاریخ، همبستگی، پیوستگی و هویت آن قوم و ملت است. از این رو حق بهره گیری اقوام و ملتها از زبان مادری و حق حفظ و پاسداشت آن به مثابه یک دستاورد و یک ابزار و هم نماد و نشان ملی- قومی از حقوق بنیادین و انتقال ناپذیر بشر و جوامع انسانی است و همان گونه که اسناد بین المللی حقوق بشر بر محترم شمردن این حقوق تاکید دارند، باید حق برخورداری از آموزش و زبان مادری برای همه اقوام و ملیتهای ایرانی به صورت ریشه ای و بنیادی تضمین و تامین گردد. 

باید به تبعیض و آپارتاید زبانی و نقض حقوق فرهنگی پایان داده شود. باید با الغای ممنوعیتها، موانع موجود برچیده شوند تا ملیتهای کرد، ترک، بلوچ، عرب، ترکمن و همه اقوام ایرانی بتوانند زبان خود را به فرزندانشان بیاموزند و با زبان مادری خویش آزادانه تعلیم و آموزش ببینند و از این طریق زبان و فرهنگ و هویت قومی- ملی خود را حفظ و تقویت نمایند.

تهران- زندان اوین

پنجشنبه، ٢٠ فوریه ٢٠١٤