جشن چهارشنبه سوری در اصل جشن سوری نام داشت و اصطلاح چهارشنبه بعد از اسلام به آن افزوده شده است. چون پیش از اسلام، واژەهای شنبه و یک شنبه و... رواج نداشت و برای روزهای هفته از نام ایزدان زردشتی استفاده می کردند. مثل هرمزد روز، بهمن روز و...

احتمالاً عدد چهار در چهارشنبه نماد چهار فصل سال باشد که در این روز به پایان می رسد. به هر جهت، جشن سوری عبارت بوده از روشن کردن آتش برای گرم کردن هوا و نشان فرا رسیدن بهار و نوروز در نزد مردم فلات ایران. کە آتش مظهر پاکی و پاک کنندگی و از میان بَرندەی آلودگی ها بوده و آتش را مقدس می دانستند. زیرا آتش نماد پاکی و راستی بود.

 از نظر نجومی در آغاز نوروز، خورشید از برج حوت (برج ماهی) به برج حمل (برج بره) می آید. یعنی به زمین بسیار نزدیک می شود.

 در عصر منتهی به چهارشنبه آخر سال، آتش می افروزند و از روی آن می پرند و با خواندن شعر از اهورامزدا می خواهند، تا زردی و سستی و رخوت زمستانی از تَن آنها دور شود و سرخی و گرمی آتش به انسان برسد.

جوانان دور کومەهای آتش به شادی و هەڵپەڕکێ می پرداختند. 

ترقەبازی و فش فشه ارمغانی نامعقول  و غیرمعمول است که در دهه های اخیر به غلط رواج یافته و هر ساله باعث آسیب های جدی و حتی از دست دادن جان دهها جوان می شود و به علاوه باعث انحراف و دوری مردم از این جشن کهنسال و مردمی میشود. که جا دارد جوانان به جای آن با شادی و هەڵپەڕکێ و برگزاری سنتی چهارشنبه سوری آسیب ها را به حداقل برسانند و از ترقه بازی به جِد پرهیز نمایند.

د. محمدباقر پیری

ماخذ: 

- اسماعیل پور، ابوالقاسم، چشمه های بیدار، جستارهای ایران شناسی، تهران، انتشارات هیرمند. چاپ اول، سال۱۳۹۶.

- رضی،هاشم. جشن های آتش، و... تهران، انتشارات بهجت، سال ۱۳۸۳.