٤/١.

حاکمیت دو ایده «‎ ناسیونالیزم ایرانی-پارسی» و «مذهب رسمی- دولتی ‎ شیعه» در طول یکصد سال گذشته اعم از دوره ‎ دولت ملت سازی رضا شاهی و پس از آن، هرگز امکان و مجالی به ایدە و روش «‎ دموکراسی» و نهادینه شدن آنچه که به «حکومت مردم بر مردم و برای مردم» تعبیر و تعریف میشود، ندادە اند.

‏٤/٢.

به تبع آن، اپوزیسیونی هم که امروزە، فضای مجازی عرصەی جولان شان شدە است، عمدتاً از بقایا و بازماندگان رژیم پیشین و رانده شدگان و جدا شدگان رژیم فعلی تشکیل شده اند، که خود حامل آموزه ها و ذهنیت بر ساخته از همان ایده های «ناسیونالیسم ایرانی-پارسی» و «مذهب رسمی شیعه» اند.

‏٤/٣.

چنین اپوزیسیونی با چنین آبشخوری اعم از  ‎ سلطنت طلب و ‎ جمهوری خواه دمکراسی را تضعیف کننده قدرت و حاکمیت محوری مرکز و فرو ریزنده برساختەهای یکصد سال اخیر میدانند 

از نظر آنها دموکراسی تا حدی مطلوب است که آنها را بر اریکه قدرت بنشاند، نه آنکه هموارگر ادای حق ملتی تحت ستم باشد !

‏٤/٤. 

وجه تفکیکی اپوزیسیونی دموکرات از اپوزیسیون نادمکرات، تنها پای بندی راسخ و پایدار بە اصول و ارزشهای جهانی ‎ دموکراسی و ‎ حقوق بشر است 

آن گروه از اپوزیسیونی که بدیهی ترین و بنیادی ترین اصول دمکراسی برایشان هضم ناپذیر است، تنها ‎ تشنگان قدرت اند و باز تولید کنندگان استبداد و شر.