تظاهرات انقلابی چند ماه گذشته چهرە ای تازه به سیمای لرزان رژیم اسلامی در یک طرف و مردم ایران که طرف دیگریست داده که قابل ترمیم نبوده و غیر قابل برگشت است. رژیم جمهوری اسلامی که قبلا در تقابل با اعتراضات مردمی با راه انداختن تظاهراتها و مانورهای تبلیغاتی سیاسی به طرفداران خود  روحیه میبخشید، اینبار حس رفتنی بودن رژیم نیز در طرفدارانش و ریزش های چشمگیر در جبهه “ امت همیشه در صحنه” غیر قابل انکار است. با وجود  امنیتی بودن بسیاری  از شهرهای ایران و مخصوصا شهرهای کوردستانات و بلوچستان، وبه ظاهر آرام جلوه دادن اوضاع این شهرها ، اما از آن سو گزارشهای متعدد از  مراسم چهلم و شعار مرگ بر خامنه ای و نظام بیانگر  فروکش نکردن اعتراضات و بقای پتانسیل های ضد نظام اسلامی در میان مردم است. در چند ماه گذشته  حضور مداوم و  مخصوصا جوانان و پشتیبانیهای گسترده داخلی و‌خارجی جلوه یک انقلاب را‌ درایران تداعی میبخشید. به قول خیلی‌ها  در ایران : “مردم انقلاب کرده اند ولی کسی نیست که انرا تحویل بگیرد” 

  مسلما نبود  اپوزیسیونی متحد و جایگزین در خارج  جای تاسف است، اما نهادینه شدن شعار براندازی و نفوذ  این شعارها تا عمق دانش اموزان مدارس ابتدابی و نورم گرفتن این شعور در میان مردم که رژیم رفتنیست پایه های رژیم را در میان مردم سست گردانیده تا جائیكە لحظاتی از عمر و  بقای نظام را بیشتر نخواهد کرد. در حقیقت رهبران #انقلاب ژینا  در میان مردم اند و دوران كاریزماگرایی در جهان جای خود را بە جریانهای انقلابی دادە كە در قالب گروە و افراد متعدد تداعی گشتە است. انقلاب یک پروژه نیست ، بلکه پروسه است که جرقه آن بیشتر از سه ماه است که زده شده است و تنها ‌پایان نامعلومی دارد. اما تردیدی نیست که رژیم ایران قابل به برگشت به دوران قبل از این انقلاب نبوده و لرزان شدن ‌پایەهای این نظام غیر قابل تردید است. در حقیقت فتح خاکریزها و سنگرهای  اول رژیم با شعار “ژن ،ژیان، ئازادی” كە در  ‌حضور بی حجاب زنان توسط زنان انقلابی در شهرهای کوردستان اغاز شد، مقاومت مردمی را به مرحله ای قابل برگشت رسانده است. 

  صدور حکم اعدام  که ناشی از دستپاچه بودن نظام بوده ‌هیچوقت نتوانسته شعار ساختارشکن در میان مردم را فروکش کند.  همین دیروز بود که دربوکان و‌ایذه شعارهای ضد دولتی در میان مردم طنین میانداخت. حکم محاربه  علیه فعالین موجی از اعتراضات  را  حتی در میان فقهای قوە قضاییه ایجاد کرده که بر خلاف حکم محارب بخشیدن به فعالین و توجیه نمودن حکم  اعدام انان ، بلکه حق دفاع شخصی علیه سرکوب نیروهای نظامی را حق مردم دانسته اند. محمدعلی ایازی از فقهای عضو مجمع محققین حوزه علمیه قم هم گفته بود «محاربه عبارت است از "کشیدن سلاح به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنها به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد" اینگونه نیست که اگر کسی حق اعتراض به وضعیت موجود دارد، ماموران مانع از اعتراض او شوند و وقتی او می‌خواهد از حق خود دفاع کند، اسمش را محاربه بگذاریم». این یکی از نمونه های ریزش در میان رژیم است که علنا خواستار مبری کردن خویش از  جنایت‌ها ی نظام و در صف مردم ماندن است. صدور احکام اعدام یک عمل جراحی بر پیکر نظام است کە فاقد اعتبار حقوقی حتی در نظام اسلامیست. محسن برهانی،‌ استاد حقوق دانشگاه تهران حکم اعدام محسن شکاری و اتهام محاربه به مجیدرضا رهنورد را از نظر حقوقی رد کرده است.محقق داماد نیز بە این طیف از مخالفین اعدامها پیوستە و انرا نامشروع و غیر حقوقی خواندە. رژیم ایران با اتخاذ هر سیاستی سرکوبگرانە از  چاە بە چالە افتادە و حتی نیروهای همفکر با بینش دینی نیز در پی تبرئە خویش اند. بنابر گزارشی در بی بی سی فارسی،آقای برهانی کە یک استاد جرم شناسی و عضو هیئت علمیە  دانشگاە تهران است میگوید، «از اساس حکم محاربه با وضعیت (محسن) شکاری هم‌خوانی نداشته و اعدامش خلاف شرع و قانون بود». در اذهان عمومی مردم ایران رژیم اسلامی از درون سقوط  نمودە و تنها منتطر سوت پایان است.